We go down to the basement, and into its river we dive

Een hele goede avond allemaal. Aangezien ik vorige week vrij weinig te vertellen had, had ik de post op m'n blog een keertje overgeslagen. Deze week is er weer genoeg gebeurt om over te vertellen dus ik zal weer proberen er een mooi verhaal van te breien. Dit zal tevens ook een van mijn laatste verhalen hier in Waterloo zijn, volgende week zondag ga ik namelijk weer naar huis. Het eind is dus helaas in zicht, nog maar een weekje hier in Waterloo. Volgende week zondag heb ik eerst om 12 uur 's middags de eindinspectie van mijn kamer en vervolgens word ik om 14.00 uur opgepikt door een shuttle die me naar het vliegveld brengt. Mijn vlucht vertrekt 's avonds om half 7 en ik land de volgende ochtend om kwart voor 8 (Nederlandse tijd) weer op Schiphol. 

Dit betekent echter ook dat mijn project nu bijna op z'n einde loopt. In de afgelopen 2 weken heb ik drie gesprekken gehad met de professor om het ontwerp van het tweede onderdeel af te ronden. Gisteren heb ik de laatste aanpassingen gemaakt aan het ontwerp en maandag ga ik de technische tekeningen maken. Afgelopen week ben ik ook begonnen aan het derde deel; de Phaseshifter. Dit is in feite een planetair tandwielstelsel waarmee de timing van de Rotary Valve aangepast kan worden. Ik heb hier al een goed begin aan kunnen maken en ik verwacht dat ik tegen het einde van volgende week het eerste ontwerp af kan hebben. Dit betekent echter ook dat ik het onderdeel niet helemaal af kan maken in verband met de deadline. Gelukkig kan iemand anders het na mijn vertrek van mij overnemen dus hoef ik me geen zorgen te maken als dit onderdeel niet helemaal afkomt. Zolang ik maar het eerste ontwerp maak, kan iemand anders dit vervolgens gaan verfijnen en afmaken. Over de eerste 2 onderdelen heb ik genoeg stof om een verslag over te schrijven dus ik hoef me ook geen zorgen te maken dat ik niet aan het minimale aantal pagina's ga komen. 

Vorige week zag ik dat een van de nieuwe Chinese studenten op kantoor bezig was met schetsen van auto's. Ik dacht "laat ik eens vragen wat ze nu precies aan het doen is". De dame in kwestie heet Jeannette (niet echt een Chinese naam...) en het blijkt dat ze Industrial Design gestudeerd heeft in China en voor merken als Kia ontwerpen en schetsen maakt. Ze zit nu hier op de universiteit van Waterloo om mee te werken aan het ontwerp van een auto die de universiteit aan het maken is. Terwijl ik met haar aan het praten was kwam de andere nieuwe Chinese student binnen lopen (volgens Jeanette heet hij Fie). Jeanette zei in het Chinees dat Fie zich aan mij voor moest stellen. Ik stak mijn hand al uit om hem de hand te schudden maar in plaats daarvan kreeg ik zijn visitekaartje in mijn hand geduwd. Enigszins verbaasd zei ik dat ik helaas geen visitekaartje voor hem had en ik stelde me gewoon voor. Ik heb wel vaker gehoord dat Chinezen en Japanners visitekaartjes uitwisselen bij het voorstellen maar het was wel even een rare gewaarwording voor me.  

Vorig weekend is helaas ook Alvin uit het huis vertrokken. Ook hij moet, net zoals Ricky, beginnen aan zijn coschappen. Gelukkig heeft Alvin wel iemand weten te vinden aan wie hij zijn kamer kan onderverhuren. De nieuwe inwoner van 511 Albert Street is een Iranees. Hij studeert sinds dit semester ook aan de universiteit van Waterloo en kon vorige week dus meteen Alvin's kamer overnemen. Nu moet ik eerlijk zeggen dat, nadat hij zich voorgesteld had, ik al vrij snel zijn naam ben vergeten. Zijn naam is (natuurlijk) Iranees en dus niet een gebruikelijke naam zoals Bob of Tim die je gemakkelijk kan onthouden. Nu zijn we een week verder en vind ik het best lullig om nu nog naar z'n naam te vragen. De afgelopen week heb ik er nog omheen weten te praten dus ik denk dat me dat ook nog wel deze week zal lukken. Daarnaast kan ik ook nog altijd eventueel aan Kaplin vragen of hij nog weet hoe onze nieuwe gast heet. In ieder geval, het is een hele aardige jongen en ik kan er goed mee door een deur. 

Vanaf het begin dat ik hier kwam wonen, hadden we al een lekkende kraan in het washok. Dit begon met af en toe een klein druppeltje, maar dit werd steeds erger en afgelopen week was dit een flinke straal water. Kaplin en ik hadden daarom afgelopen maandag besloten om de huisbaas te bellen om te vragen of dit gemaakt kon worden. Binnen een half uur stond er een monteur voor de deur om het probleem te verhelpen. Wat een probleem was dat binnen 2 minuten opgelost had kunnen worden, werd uiteindelijk een probleem waar de monteur de hele avond mee bezig is geweest. De monteur wilde de watertoevoer van de boiler naar de kraan afsluiten zodat hij de kraan kon maken, maar toen hij aan de watertoevoer kwam sprong deze klep kapot in zijn hand waardoor al het water uit de boiler liep. Ik stond een paar meter verderop en zag opeens een flinke rivier uit het boilerhok stromen. Ik hoorde de monteur niet vloeken dus ik twijfelde nog even of dit zo hoorde. Toen het water echter richting mijn kamer en onder mijn deur wilde stromen (mijn kamer ligt naast het boilerhok) wist ik vrij zeker dat dit niet de bedoeling was. Mijn laptop zat in mijn tas die op de grond stond dus ik trok snel mijn sloffen en sokken uit en snelde me naar mijn kamer. Helaas was er geen badmeester of bordje aanwezig die mij kon waarschuwen dat gladde tegels en water geen goede combinatie zijn dus ik lag al snel in horizontale toestand op de grond en in het water. Geen zorgen, ik heb er alleen een natte rug aan overgehouden. Gelukkig ligt er een tapijt op mijn kamer dus mijn laptop was ook gered. Het was helaas wel een beetje jammer dat ondertussen de hele keldervloer zich gevuld had met water. Met de monteur heb ik vervolgens al het water richting het putje in het washok geschrobd. De monteur heeft vervolgens een waterstofzuiger en de juiste materialen voor de boiler gehaald en is nog 2.5 uur bezig geweest met het maken van de boiler en de kraan. De kraan lekt nu niet meer dus al met al kunnen we wel stellen dat het een succesvolle avond was. 

Gisterenavond ben ik zoals gebruikelijk weer naar Chainsaw gegaan om daar een paar pilsjes te pakken met m'n vrienden. Ik begin deze groep mensen nu steeds beter te leren kennen. Van de ene kant is dit natuurlijk geweldig maar het maakt het van de andere kant volgende week ook niet makkelijk om afscheid van ze te nemen. Hier zie ik dan ook best wel tegenop. Diana heeft al voorgesteld om ter ere van mijn vertrek volgende week iets van een goodbye party te organiseren of met z'n allen wat te gaan eten. Ella, een van de Russische dames in het gezelschap, had gisterenavond haar nieuwe vriend Adrian meegenomen (die ze pas een paar dagen kende...). Adrian was een hele aardige kerel, bestelde constant een nieuwe pitcher (terwijl wij allemaal ieder één pitcher bestellen op een avond) en naderhand stelde hij voor om met z'n allen bij hem thuis te gaan afterpartiën. Waar we vervolgens uitkwamen viel me op z'n zachtst gezegd niet tegen. Adrian blijkt een vastgoedhandelaar te zijn en had een gloednieuw huis met onder andere een ingebouwde geluidsinstallatie, grote keuken en een goedgevulde wijnkelder waar je u tegen zegt. Vele flessen wijn zijn er dan ook afgelopen nacht doorheen gegaan. Adrian (27 jaar oud btw.) had het geweldig gevonden als iemand in zijn studententijd zoiets georganiseerd had en deed dit daarom graag voor ons. Diana had weer zo'n hele grote pizza besteld en toen we die met z'n allen opgegeten hadden zijn we (rond een uur of 6 's ochtends) weer naar huis gegaan. Het was een hele gezellige avond alleen ik heb daardoor wel de helft van deze dag gemist. 

Volgende week zal ik mijn laatste verslag vanuit Waterloo posten. De zondag daarna vlieg ik weer terug naar huis en eenmaal thuis zal ik mijn laatste verslag schrijven. Wat gaat de tijd toch snel.

Groetjes,

Maikel