Just a hometown boy, born a rolling stone, who says you can't go home

I went as far as I could, I tried to find a new face
There isn't one of these lines that I would erase
I lived a million miles of memories on that road
With every step I take I know that I'm not alone
You take the home from the boy, but not the boy from his home
These are my streets, the only life I've ever known,
who says you can't go home

I been there, done that and I ain't looking that
It's been a long long road
Feels like I never left, that's how the story goes

Tja voor het laatste verhaal vanuit Waterloo moet ik toch wel met een goede opening aankomen. De credits hiervoor gaan trouwens naar Bon Jovi, dit is namelijk een stuk tekst uit hun lied 'Who says you can't go home'. Ik hoorde het nummer afgelopen week op de radio en ik dacht: "deze tekst past wel bij wat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt". Afgelopen week was niet heel anders dan alle andere weken. Dinsdag had ik weer een gesprek met de professor, het derde onderdeel had ik uiteindelijk toch een heel eind af gekregen en de professor was heel tevreden met het resultaat. Ik moest nog wel het een en het ander aanpassen dus uiteindelijk had ik voor vrijdag nog een afspraak met hem gemaakt om het laatste design te bespreken. Dit was ook meteen de laatste afspraak met professor Khajepour. Ik heb afgelopen week nog veel voordringen weten te maken met het project en heb de Phase shifter ook meteen aan de Roterende valve weten te koppelen. De professor was heel blij met dit eindresultaat en had nog een paar kleine puntjes die hij iets anders wilde zien. De meeste punten heb ik vrijdag na het gesprek al aan weten te passen en de laatste punten kan ik volgende week nog thuis doen. Professor Khajepour zei ook dat als ik nog ooit een project op de universiteit van Waterloo wilde doen, bijvoorbeeld voor mijn PhD, dat ik van harte welkom ben in zijn groep.

Afgelopen donderdag ben ik ook nog naar de souvenirshop van de universiteit gegaan om een T-shirt van de universiteit te halen. Blijkbaar is het in Amerika normaal dat iedere universiteit een souvenirshop heeft. Ik was er al eens eerder met Max geweest maar ik blijf het raar vinden dat een universiteit zo'n grote winkel heeft met alleen maar merchandise. Het assortiment loopt uiteen van truien tot aan mokken, trainingsbroeken en knuffelbeertjes. Ze hebben zelfs merkkleding met de naam van de universiteit erop. Uiteindelijk ben ik met een t-shirt en een pen naar buiten gelopen als aandenken voor mijn tijd hier in Waterloo. Bij alles wat ik afgelopen week gedaan heb, dacht ik ook dat het de laatste keer was dat ik dat deed; de laatste keer boodschappen, de laatste keer sporten hier aan de universiteit, de laatste dag op kantoor en natuurlijk de laatste keer Chainsaw. Gisterenmiddag heb ik het grootste deel van de middag met iedereen op kantoor zitten praten. Ik had cupcakes meegenomen als afscheid en deelde deze aan iedereen uit. De middag begon bij Kevin en Jeff (AKA buurman en buurman) die bezig waren met het lassen van een autoframe. Daarna heb ik nog een tijd met de twee nieuwe Chinese studenten zitten praten en tot slot nog een tijd met Amin (een Iranese jongen op kantoor waar ik veel mee optrok). Terwijl ik met de Chinese studenten zat te praten kwam professor Khajepour binnenlopen met een student die misschien in zijn groep wil afstuderen. Khajepour stelde ons aan hem voor en vroeg aan ons of wij nog wat vragen van de jongen wilde beantwoorden. Intermezzo: een aantal Chinezen bij ons op kantoor nemen elke dag hun vriendin mee en die vriendinnen zitten vaak de hele dag niks te doen (eentje heeft in de drie maanden dat ik er zit alle afleveringen van "Friends" gekeken). Toen de professor de nieuwe Chinese jongen (die ook elke dag z'n vriendin meeneemt) voorstelde zei hij: "en met Chinese studenten is het zo, als je er één besteld krijg je de tweede er gratis bij". Op dat moment kon ik mijn lach dus met moeite inhouden.       

Gisterenavond was dus ook de laatste keer Chainsaw. Het was zoals gebruikelijk een gezellig avondje. Diana en ik hebben nog een keer "The Scientist" van Coldplay gezongen en met Rahul heb ik nog een vertolking gedaan van "Country Roads". Voor zover mijn muzikale carrière, die de afgelopen drie maanden helaas niet van de grond heeft weten te komen. Om twee uur sloot de kroeg en heb ik van iedereen afscheid genomen. Ik heb Diana bedankt voor dat ze mij aan iedereen heeft voorgesteld en zo betrokken heeft in de groep. Ik had voordat naar Canada ging niet durven hopen dat ik zulke goede vrienden zou vinden en ik ben blij dat ik met ze heb op kunnen trekken. Het heeft mijn verblijf hier in Canada in ieder geval een stuk leuker gemaakt. Het is ook een heel raar idee dat ik ze waarschijnlijk nooit meer terug zie. Vandaag stond in het teken van wassen, inpakken en schoonmaken. Ik heb in het begin van de middag m'n koffers ingepakt en wonder boven wonder paste het allemaal net, dat is een opluchting. Daarna heb ik mijn kamer schoongemaakt, de vloer van de keuken gedweild en tot slot nog met Kaplin de badkamer schoongemaakt, want dat was hard nodig. Alles ziet er weer schoon uit en ruikt weer fris.

Morgen vertrek ik dus uit Waterloo en vlieg ik weer terug naar Nederland. Dan zit mijn Canadese avontuur er helaas weer op. Als ik eenmaal weer goed en wel thuis ben zal ik nog een laatste verhaal schrijven en dan kan het boekje weer dicht.

Groetjes en tot morgen!